هر دم

مرا  می بینی  و  هر دم  زیادت  می کنی  دردم          تو  را  می بینم  و  میلم  زیادت می شود هردم

به سامانم  نمی پرسی  نمی دانم  چه  سر  داری     به  درمانم  نمی کوشی ،  نمی دانی  مگر  دردم

نه راه است اینکه بگذاری مرا برخاک و برگردی                گذاری  آر و بازم  پرس  تا  خاک  رهت  گردم   

ندارم دستت از دامن، مگر در خاک و آن  دم  هم            که بر خاکم  روان  گردی، بگیرد  دامنت  گردم 

فرو  رفت از غم عشقت دمم، دم  می دهی تا کی       دمار از  من  بر آوردی ، نمی گویی  بر آوردم

شبی  دل  را  به تاریکی، ز زلفت باز می جستم          رخت  می دیدم  و جامی حلالی  باز می خوردم

کشیدم  در برت  ناگاه  و شد  در  تاب  گیسویت           نهادم  بر لبت  لب را و جان  و  دل  فدا  کردم

توخوش میباش باحافظ برو گو خصم جان می ده           چو گرمی ازتو میبینم چه باک از خصم دم سردم