وقتی بنفشـــــــــه های بهـــــــــــــاری
درچهار سوی گیتی بوی غبـــار وحشت و باروت می دهـــــــــند
ایا کســــــی صفای بهاران را هرگز گلــــــی به کام تواند چید ؟
وقتی که گلوله های بلند توپ در چهار سوی گیتی
در استـــــــتار شاخه و برگ درخت هاست
این قـــــــــمری غریب ، روی کدام شاخه بخواند ؟
وقتی که دشتــــها ؛ دریای پر تلاطم خون است
دیگـــــــــرنسیم ، زرق و زرین صبح را
روی کــــــــــــــدام برکه براند ؟
مصاحبه ی جنجالــــــــــی
یک روز بوش به مدرسه ای رفت تا به سوالات جوانان پاسخ دهد
یک نوجوان گفت اسم من فرانک هست : من دو سوال دارم
اول اینکه آیا بمباران هیروشیما بزرگترین اقدام تروریستی نیست ؟
دوم اینکه چرا شما در انتخابات اول باختید ولی بعد اول شدید ؟
بعد بوش لرزید و روی صندلی تکان خورد و سپس زنگ خورد
بعد زنگ تفریح کلاس تشکیل شد
یکی از شاگردان پرسید من دیوید هستم دوست فرانک دو سوال داشتم
اول اینکه چرا زنگ تفریح 20 دقیقه زودتر خورد ؟
دوم اینکه دوست من فرانک کجاست ؟
یک گل بهار نیست
یک گل بهار نیست صد گل بهار نیست
حــــــتی هــــــــزار باغ پر از گل بهار نیـــــــــــست وقتـی
پرنده همه خـــــــــونین بال وقتی ترانه همه اشــــــــــــک آلـــــــــود
وقتا ستـــــــــــاره ها همه خــــــــــاموشند
وقتــــــــــــی که دستـــــــــها با قــــــــلب خون چکـــــــان
در چارســــــــــــــوی گیتی ، هر جا به استغاثه بلــــــــــــند است
آیا کسی طلوع شـــقایق را در دشــــــــت شـــــب گرفــــتـه توانـــــد دید ؟
خورشیـــــــد و باد
جـــــــان داروی حیــــــات زمین را که یافــتـــــــنــد
با هم به ســـــــــــوی خــــانه ی باران شتـــــــــافتنـــــــد
بانـــــــوی مهربان دســـــــت کرم گشود از تاج گیســوان بلندش ، هر انچه بود
در دانه ی صــــراوت و رحمـت نثار کرد
بر زخم های سخت زمین مـرحم نهاد همگـــام و همزمان
روح نسیــــــــم در بدن خاک می وزید ،
خورشیــــــــد ، جـــــــــان تازه در آن خســــــته می دمید
مـــــــــــوج یگانگی در هفتــه ای دوبــــــــاره زمین را
از سبـــــــزه و جوانه سراپا نگـــــــــار کرد
در گوش باد
خورشـــــید تار و پود زمــــین را نگاه کــرد قلبی شکسته دید که دیگر نمی تپید
تنــــــها ، بـــــرهنه ، یـــــــــــــخ زده ، پژمرده ، ســـــــــــوخته
چــــــــــــــشمی به سقف دوخــــــته بـــــــی برگ بی نوا
کــــــــــــز حمله و هجـــــــوم بلا درد می کشــــــــــید
آنــــــــــگونه ناتوان، که مسیـــــــــــحا به زیر لب نالــــــــید ، آه کرد
در گـــــــــــوش باد گفت : تا ما چهار گوهر هســـــــــــــــــتی ،
دستــــــــــی به دســــــــــت هم نسپــــــــــــاریم راهی به کوی چاره نداریــــــــم