افسوس

افسوس ایا هنوز ان گل کـــاکـــــــــتوس پشت دریچه ی اتاق توست

آه ، ای روزهای خاطره ، ای گل کــــــــاکــــــــــتوس

آیا هنوز هم ، دیوار های کوچه ان خانه از اشک های هر شب من

نمــنــــاک مانده است ؟

آیــــا هنوز هم ..... افسوس

آیـــــــا دوباره باز خواهی گشـــــــــــت ؟ هر چند که انتظار تو را دارم

ولی بدان که بی تو زندگــــــــــــــــــــــی ، بی توبرای من جهنـــــــم اســـــــت

نفس

برای دوست داشتن هر نفس زندگی دوست داشتن هر دم مرگ را باید اموخت

برای ساختن هر چیزه نو خراب کردن هر چیزه کهنه را و

برای عاشق عشق بودن فقط عشق به مرگ را باید اموخت

عشق تمنای دو قلب خسته یا دو نگاه محتاج می باشـد

من خوش خیال ســـــــــده حالا با پای پیـــــــــــــاده

دنبالـــــــــــت دارم می گــــــــردم همســـــــفر با شب و جاده پرم از حــــــــــسرت و خواهش

واســـــــــــــــــه یه لحــــــظه نوازش ، کوله بار غم رو دوشــــــم

رهســـــــــــپار شــــــــــــب و سازش تو قامت سیـــــــاه شــــــــب

وقتــــــــی ستـــــــاره می میره انـــــــــگار می خواد بهم بگه

واســـــــــــه رسیدن به تو دیره از من خـــــــــــسته رو خط رفتن بی تو یه سایه می مونه

سایه ی مـــــــردی که خوش خــــــــــیاله توی نارفیق و رفیق می دونه

هنـــــــــــــوزم اسمت غریزه واســـــــــــــه این همیشـــه تنها

قصـــــــــــــــــــــــه ی بود و نبـــــــــــــــود می شه راهــــــــی واســـــــــــه فردا

در میان گلها گشتم و عاشق نشدم

بر روی برگ زیبای گل ســــــــرخ نهادم با دلی غمگـــــــــــین لبم را

تا با امــــــــــــــــیدی که با یاد لــــــــــب تو به صــــــــبح آرم به شادی یک شبم را

ولی هـــــــــر چـــــــــند که گــــــــرم بوسه بـودم دل تنگم چو غنچه هیچ نشکفت

در این حـــــــین که گــــــــــرم بوسه بودم گل سرخ در گــــــــوشم چنین گــفت

گل ســــــرخ مخوان آن عاشق مست که من پیش لــــــب یار هیچ هســــتم

به ســـــــــــــــــرخی گر چه دارم رنـگ آن لـــــــب ولی شیرینی و گرمی ندارم

تـــــــقدیم به همـــســــــــــفر تنـــهاییــــــــــــــــــــــم

گفتمش بی تو چه بایـــــد کرد؟

عکــــــــس رخـــساره ی ماهش را داد گفتمش مونس شبهایم کیست ؟

تاری از زلف سیاهش را داد وقت رفتن همه را می بوسید

به من از دور نگاهش را داد یادگار به همه داد و به من انتظار سر راهش را داد

به باغ آشنایی روزی دری بود گلستان را صفای دیگری بود

گل چو خندید دهان تو به یادم اومد لاله روئید و لبان تو به یادم آمد

شاخه ای سر بر آورد سر از نرده ی باغ قامت بند جوان تو به یادم آمد

تو قفس بودم رهایی یادم آمد تو رفتی و بی وفایی یادم آمد

چو بانگ نامه بر در کوچه پیچید چــــــــــــکید اشکم جدایی یادم آمد