بی کس بیماری  دل  است

بی کس بیماری  دل  است و تنهایی  التیام بخش  آن.

 و من  در این تنهایی  با  چشمانی  بارانی ، در شعله های  مهربان  نگاهت  می سوزم ،

در سخاوت  قلب  دریایی ات  غرق  می شوم و در تنهایی  خودم پژمرده  می گردم.

جانان  من، تو  بدان  من  به  آسمان، به  ماه  و  به  تمام  زیبایی ها  سوگند  یاد  کرده ام 

 که  هرگز  غروب  عشق  را  نظاره گر  نشوم.

من  با  سقوط  قطره ی  اشکم  بر  گونه های خیس  تنها یی، نام  زیبایت  را  زمزمه  می کنم.

سنگین ترین  غروب  من  لحظه ی  بی تو بودن  است

 و سکوت  تو  خاموش ترین  حجم  لحظه هایم.

و  من تو را  می سرایم، ای  سبزترین  دقایق  زندگی ام.