قسمت دوم

شمع کرجی

او مانده و ظلمت و صدای دریا ، یک شعله ی افسرده بر او چشمک زن

چون نیست در آن شعله دوامی پیدا

حیران شده می جود به حسرت ناخن ، بد روی تر آیدش جهان پیش نظر

یک قایقی خیره ، هیکلی چیره و موج ، افتاده به مجمری قناویز کبود

هر چیز برفته و آمده یافته اوج ، جز مایه ی امید وی آنگونه که بود ،

وینگونه که این زمان در این حادثه هست

پس بر سر موج های دریای عبوس ، آن هیکل دیوانه ی هائل در بر

هر لحظه قرین یک خیال و افسوس ، اشکال هر اسناکش آید به نظر

آرام تر از نخست راند قایق

رنجه شودش دل از تکاپوی و تعصب ، هر دم تعبش به حال دیگر فکند

وند همه گیر و دار این شور و شغب او باز به بیمار غمش دست نزند

برگیردش ازمقر به سر پنجه ی سرد . نظاره کنان جای دگر جاش دهد

دو چشم بر او دوخته حیران گردد .

لیکن به هر آن گوشه که ماواش دهد ، آن شمع شود خموش و ویران گردد

محروم ز روشنی ست ، همچو دل من