قسمت اوّل

شمع کرجی

شب ، بر سر موج های در هم بر هم صیاد چو بیره کرجی می راند ،

شب می گذرد . در این میانه کم کم

شمه کرجی زکار در می ماند ، می کاهدش از روشنی زرد شده .

گویا حکاتی هست ان شمع خموش ، افسرده ز رنج و تن بپاشیده ز هم .

می اید از او صدای دلمرده به گوش و قامت یک خیال روشن شده خم ،

با ظلمت موج می زند حرف غمین ، صیاد در این دم زبجا مانده ی شمع بر گرد فتیله می گذارد دایم ؛

وز هر طرفش صاف کند ، سازد جمع ، انکه به مقرش نشاند قایم ، بندد به امیدی سوی او باز نگاه .

لیکن نگاه دیگر او ،‌ خیره شده ،‌ بر چهره ی دریاست کز ان نقطه ی دور ،

موجی به موج دیگر چیره شده ، می اید سراسیمه عبور

دنبال بسی جانوران بگریز . می بلعد هرچه را به راهش سنگین ، سنگین تر از ام دل اویز ،

داده به شب نهفته دست چرکین ، وندر همه طول و عرض دنیای ستیز ،

یک چیز به جای خود نمانده ی جوش .