ای شب

هان ای شب وحشت انگیز! تا چند زنی به جانم آتش ؟

یا چشم مرا ز جای بر کن ؛ یا پرده به روی خود فرو کش

یا بگذار تا بمیرم  کز دیدن روزگار سیرم .

دیری هست که در زمانه ی دون از دیده همیشه اشکبارم ،

عمری به کدورت و الم رفت تا باقی عمر چون سپارم ؟

نه بخت بد مراست سامان وای شب ، نه تراست هیچ پایان .

چندین چه کنی مرا ستیزه بس نیست مرا غم زمانه ؟

دل می بری و قرار از من هر لحظه به یک ره و افسانه

بس بس که شدی تو فتنه ای سخت

ســــرمایه ی درد و دشـــــــمن بخـــــت

ادامه دارد . . . .