رازمن

هیچ جز حسرت نباشد کار من  بخت بد بیگانه ای شد یار من

بی گنه زنجیر بر پایم زدند  وای از این زندان محنت بار من

وای از این چشمی که می کاود نهان روز و شب در چشم من راز مرا

گوش بر در مینهد تا بشنود شاید آن گمگشته آواز مرا

گاه می پرسد که اندوهت ز چیست  فکرت آخر از چه رو آشفته است

بی سبب پنهان مکن این راز را  درد گنگی در نگاهت خفته است

گاه می نالد به نزد دیگران   کو دگر آن دختر دیروز نیست

آه آن خندان لب شاداب من این زن افسرده مرموز نیست

گاه میکوشد که با جادوی عشق  ره به قلبم برده افسونم کند

گاه می خواهد که با فریاد خشم زین حصار راز بیرونم کند

گاه میگوید که : کو ‚ آخر چه شد آن نگاه مست و افسونکار تو ؟

اینو همینجوری نوشتم زبونم لال فکر بدی نکنیدا !