آفتاب گــــردان خســـــــته از آفتـــاب

من از تو ثمـر یافتم تو چــــــون مرواریدی بر روی برکــــه ی احســــاس من افتادی

و زندگـــــی زان پس تمــــــــوج یافت از تو بالیـــــدم و شاعره شدم

تو رفتی

تمام مزارع پــــــر شد ار آفتابـــــــگردانهای خــــــــسته از افتاب

و دیگـــــر دلیلی نمــــــاند که پنجره به انـــــــتظار باز ماند من پنجـــره را بستم

و روزه ی نام تو را و یاد تـــــــو را گـــــــــرفتم در خـــــــــــــود فرو ریخـــــتم

و شعــــــــــرهای کبوتر وارم را با پـــــیامی بستــــــه به پاهایش

به خــــــــاطــــره ی مرداب پــــــیوند زدم

جهان را گذاشتم و یـــــــاد تو را بردم