بوســــــــــــــه از تن یار

لطــــــــــیف هست چنان برگ گل رخ زیــــــــبایش لطیفـــتر بــــــــود ازبرگ های غنچه

تنش کبــــــــــــــود می شود آن مرمر بلــــــــند اندام اگر که بوسه زنم در خیــــال بر بدنش

در ایـــــن جـــهان به چه او را همی کنم تشــــــبیه در لطافت و خــــوبی برد بر خـــویشـــــــتـنش

نیامدی که ببینی سـرشک چشم مرا، کنون بیا و ببین همچــــو شمــع سوخــــتنش

غرور من به مُلک سخن خدایی کرد دریـــــغ در طلب آشنایی با تو

وفا و عشق تو را چــــــــــــــون گدا ، گدایی کرد