سفر در شب

همچون شهاب می گذرم در زلال شب

از دشت های خالی و خاموش از پیچ و تاب گردنه ها ، قعر دره ها

نور چراغ ها ، چون خوشه های اتش در بوته های دود

راهی میان ظلمت شب باز می کند همراه من ، ستاره ی غمگین و خسته ای

در دور دسته ها پرواز می کند.

نور غریب ماه نرم و سبک به خلوت اغوش دره ها تن میکند رها.

بازوی لخت گردنه ها پیچیده کامجو بر دور سینه ی هوس انگیز تپه ها

باد از شکاف دامنه ها فریاد می زند : من همچو باد می گذرم روی بال شب

در هر سوی راه غوغای شاخه ها و گریز درخت هاست

با برگهای سوخته ، با شاخه های خشک سر می کشند در پی هم خارهای گیج

گاهی دو چشم خونین از لای بوته هامبهوت می درخشند و مسحور می شود

گاهی صدای (( وای )) کسی از فراز کوه درهای و هوی همهمه ها دور می شود

ای روشنایی سحر ای افتاب پاک ای مرز جاودانه ی نیکی

من با امید وصل تو شب را شکسته ام من در هوای عشق تو از شب گذشته ام

بهر تو دست و پا زده ام در شکنج راه سوی تو بال و پر زده ام در ملال شب

فریدون مشیری