اکنون که آدمی

از بام هفت گنبد گــــــــردون گـــذشته است

گـــــــــردونه ی زمین را از اوج بنـــــــــگریم ؛ از اوج بنـــــــــگریم

ذرات دل به دشمنـــــــی و کینه داده را وز جـــــــــان و دل به جان و دل هم افتاده را

از اوج بنـــــــــگریم و ببـــــــینیم ؛در این فـــــــــضای لایتــــناهی

از ذره کمترانیم غــــــــرق هزار گـــــــــــونه تباهـــی !

از اوج بنــــــــــــــــــگریم و ببـــــــــــــــــینیم

آخـــــــر چرا به سینـه ی انسان دیگری

شمــشـــیر مـــی زنــیم